BİZİMKİ PARMAĞINI EMİYOR!

Merhaba can anneler,

Emme davranışının temeli, daha serüvenin en başına, ana rahmindeki döneme kadar gider. Doğal bir reflekstir. Anne memesine yapışma ve hayatının devamlılığını sağlayacak anne sütüne kavuşma için gereklidir. Bebekler büyürlerken de en kolay kontrol edebileceği şeyi emerler, parmaklarını. 3-4 yaşlarına kadar doğal kabul edilir. Ancak bu yaşlar bile bence bir üst limit belirlenecekse çok geç zamanlar. Parmak emmenin 2 yaşı geçtiğinde alt yapısında buna neden olan bir problem var mı diye bu davranışa dikkati arttırmak ve uyanık olmak gerekir. 2 yaşına kadar pek çoklarına sevimli gelen bu hareket aslında güven duygusu arayışının bir işareti olabilir.

1 yaş civarında çocukların büyük bir kısmı parmaklarını emerler. Bazen nedeni diş kaşıntısı ve bazen de uykuya geçiş için bir araç olarak kullanmalarıdır. 2 yaş civarında artık tek tek de olsa konuşmaya başlamış bir çocuğun açlıktan parmağını emmeyeceği aşikardır. Utanma, sıkılma veya korkmaya neden olacak stresli durumlarla da karşılaşmaları parmak emme davranışına neden olabilir. Stres yanıtı olarak yapılmaya başlandığında diğer tüm alışkanlıklar gibi kalıcı olma olasılığı artar.

Yani kısaca bu davranış yaşla azalma eğilimi göstermiyor, şiddetleniyorsa bu çocuğun halihazırda bir stres kaynağı ile yüz yüze olduğunu gösterir. Anne babanın kontrolcü ve baskıcı davranışları ile sıkı bir nedensellik ilişkisi içindedir, dikkat!! Ek olarak yeni kardeş, kreşe başlama, boşanma ve benzeri durumlar da stres kaynağıdır.

Parmak emme davranışı içindeki çocuğa biraz kendisi gibi davranabileceği bir alan bırakın. Sıklıkla yapması ya da yapmaması gerektiğini söylediğiniz davranışların bir listesini yapın ve biraz bunları söylemeye ara verin. Diğer taraftan sürekli ‘çek elini ağzından’! sana yakışmıyor! yapma! Elindeki böcekler ağzına girecek! vb. Direkt davranışı engelleyen ve çocuğu daha çok strese sokabilecek emir cümlelerinden sakının. Unutmayın ki bunu yaparak sadece stres kaynaklarının sayısını arttırırsınız. Bu sefer altını ıslatma, kekeleme, tikler gibi yeni sorunsallarla uğraşmanız gerekebilir. Stres kaynaklarını azalttığınız halde şikayet devam ediyorsa bir çocuk psikiyatrisinden yardım almak için gecikmeyin. Unutmayın kimse anne baba olarak doğmuyor. Anne baba olmak da öğrenilir. Bir yol gösterici fena olmaz…

(Bu içerik Değişik Platformlar taranarak alıntılanmıştır)